Konuya daha önce değindik. Üstüne üstüne gitmeye değer. Maçlarda, ülkelerin sembol futbolcularını gören gözlerimiz, bizimkileri arar oldu. Eusebio'yu gördüm Portekiz maçında, gol atıldığında taraftar gibi sevindi. Figo, tribünde amigoluk yapıyor, Hagi orda, Matheus orda. Leh Walessa'yı bile gördüm Polonya maçında, sendika liderini.
Gözlerim en çok, Hakan Şükür'le Bülent Korkmaz'ı aradı. Yoklar değilmi, olsalar görürdük. Bu ülke futbolunda bu iki isim bu turnuvada niçin yoklar. Hadi Ümit Davala'yı, Hasan Şaş'ı, Okan Buruk'u, Tugay Kerimoğlu'nu saymayalım. Dünya 3. olan kadronun unutulmaz futbolcularını. Ne gerek var, vizyonları gelişir, birileriyle tanışırlar. Oynayanlar belki bir tanıdığa rastlarlar, değişik hareket öğrenirler.
Ey milli takımın eski kaptanları. Neden maçları yerinde seyretmezsiniz. O kadar saldırdık Ulusal Takıma dört bir yandan. Onları yanlız bıraktık bu büyük macerada. Hadi bırakalım kinlerimizi iki gün için bir tarafa. Benden başlayalım misal. Hayatımda en çok pazar günü takımın kazanmasını istiyorum. Bu takım hepimizin takımı. Pireye kızıp yorgan yakmayalım.
Bu pazar içtima var, akşam içtiması. Başta Hakan Şükür ve Bülent Korkmaz'ı orada görmek istiyorum. Eğer göremezsem ağır yazı yazacağım haklarında. Ve peşlerinden diğer futbolcuları. Hepinizi görmek istiyorum, kaytarmak yok. Takıma destek verilecek, enerji verilecek, final maçı için herkes elinden geleni yapacak. Sonrasını düşünürüz, şimdi haydi çocuklar maça.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder