Hayatımda ilk defa ulusal takımdan umutluydum. Maçtan önceki yazılarım duruyor yerinde. Her ne olursa olsun artık hepimizin imana gelmesi gereken bir nokta var. Futbolun tanrısı var ve o tanrının peygamberi Fatih Terim. Ne yaparsa yapsın kendisine yarıyor. Rüştü, hepimiz küfür ettik, çok zamanki gibi gol açısında değildi dandik bir gol yedi, şişirdi ve gol pası verdi. Gol gelince artık hiç kimse penaltılarda kaybedeceğimize inanamazdı. O kadar emindimki penaltıları kaçıracaklarına Hırvatların.
Maçı yazmak için ne yapalım acaba. Ne yazalım, bir taraf olmasak turnuvanın en kötü maçı. Bu kez üst direk kurtardı. Şapkadan tavşan çıktı, dışarda korna sesleri. Söylenecek her şeyi söyledik, fal baktık, son saniyede gol atan Semih, golü eşine ve çocuğuna armağan ettiğini söyledi. Ulan hıyar senin attığın gol koca bir ulusu sokağa döktü, ulusa değilde ailenemi çalışıyorsun sen. Şu anda dışarda korna sesleri var. Ben şu galibiyetten sonra, Terimden bir kez daha nefret ettim. Bir kere de şansımız var de be adam bir kere de şans de. Evliya de. Eren de, Peygamber de ne dersen de. Turnuvanın en kötü takımıyız, en kötü futbolu biz oynadık. Her maçımızda direklerimizden dönen top var. Bir tek gol kaçırmadık.
Şu an maçı, şaşkınlığı yazmaya çalışıyorum. Bi bok yazamadığımın farkındayım. Yarın Türk futbolunun cenaze merasimini yazacağım. Sevinin çocuklar.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder