Boyalı Basın'ın Sevgili Ertuğrul Özkök'ü

Ernesto'ya bin selam dediğimiz yıllarda küsmüştük, boyalı basın demiştik. Hürriyet'i, Milliyet'i okumak ayıptı o zamanlar. Toplumun en geri, en şoven, en emperyal unsurları okurdu düzen gazetelerini. Bir de lümpen proletarya dediğimiz, sınıf atlama özentisindekiler, olur ya bir gün bizde zengin oluruz beklentisinde olanlar. Bir de gizli gizli benim gibiler, mitingten kaçıp Galatasaray'ın maçına gidenler. Maç ertesi neler yazmışlar acaba diye meraktan okuyanlar.

Bin türlü lanetim üzerinize olsun emi boyalı basının kodamanları, monşerleri. Gazeteci bir arkadaşımın daveti üzerine Fenerbahçe Stadının locasında Ergun Babahan'la, Savaş Ay'la Fenerbahçe Kayserispor maçını seyretmek bahtsızlığına uğramıştım. Fenerbahçe'nin 6-0 önde oynadığı anda yalandan penaltı arayan Van Hojdonka'a sarı kart gösteren hakeme nasılda küfür etmişti koskoca Ergün Babahan. 7. gol gelmediği için. O herkesin sevdiği Savaş Abi'lerini o maç gören bir Galatasaray'lı olsaydı keşke benim gibi. Nefret ederdiniz, iğrenirdiniz bu adamlarla bir maçı beraber seyretseniz.

Cuma günü Galatasaray Ankara'da şov yapmış, 5 pas yapmadan atılan golü saymamış, Lincoln'ü ile bir tomurcuk daha açmış, ertesi sabah Ertuğrul Özkök(Ercan Saatçi'nin kayın pederi) yok saymış sanki. İlk sayfada yazmaya gerek görmemiş. Cumartesi Beşiktaş, bir balık golle iğrenç futbolla galip gelmiş, pazar günü ana sayfada görüntülü haber yapmışlar. Beşiktaş'lıların övünmesine gerek yok, onlar sadece bu hafta bizim maç var diye motive ediliyor. Yoksa Beşiktaş'ı kim ne yapsın bu alemde. Bizim maçtan sonra boyalı basın için yok hükmündeler.

Ve tiyatro başlıyor Fenerbahçe her zamanki balıyla, Avrupa hezimetinden sonra bir kolay maça denk geliyor. Lig sonuncularından, çakma hoca Şifo Mehmet'li, Galatasaray'a nasıl zarar veririm futbolcusu Volkan Arslan'lı Antalyaspor'la oynuyor. İki korner golüyle galip geliyor. Antalya'nın bir golü sayılmıyor, bir golü boş kaleye atamıyor, Lugano'nun muhtemel ikinci sarı kartını Musa Çözen bizlerden kaçırıyor ve biz her zamanki başka maçı seyretmişler, kandırılıp sezonun en iyi futbolunu oynayan Fenerbahçe'nin anüsünü yalayanlarla baş başa kalıyoruz ekranlarda, gazetelerde.

Pazartesi sabah, Altan Tanrıkulu olmasa eve sokmayacağım Hürriyet gazetesine bakıyoruz. Baş sayfada gözümüzün bebeğine sokulmuş Lugano-Emre resmi ile lige sarılan Fenerbahçe resmi. İç spor sayfalarında ise Galatasaray haberi hiç yok. Olmadığı daha iyi benim için yanlış anlaşılmasın. Benim sevgili Galatasaray'ımı ve kardeşim Galatasaray taraftarını boyalı basın 3 sütun üstüne haykıran puntolarla överse üzülürüm asıl.

Büyük Galatasaray Taraftarı yalnız ve güzel takımınla ne kadar övünsen azdır. Bizler bilerek ya da bilmeyerek sürüden ayrılıp kurtlarla boğuşmayı tercih ettik. Çoğu zaman elbet ezildik, ama ezdiğimiz zamanlar tarihe Avrupa Şampiyonu olarak yazıldı. Bundandır kinleri başka bir şeyden değil. Takımları sıçan gibi elenirken Galatasaray'ın Kadıköy'de final oynama ihtimalinin korkusu sardı dört bir yanı.

Ulan Galatasaray bu sene bu kupayı al, bu Ertuğrul'u, Ergün'ü kısmi felç olmuş göster yedi düvele, kafalarına huni geçirsinler, pardösü giyip otobana çıksınlar, kudurup zincire bağlansınlar o günleri görelim sonra da ne istersen iste bizden. İstersen donatırız dört bir yanı bayraklarla, istersen oynarız davullarla zurnalarla