Köpekler Bunu İstememişti!

Adam, tüm zamanların en büyük takımının başına getirilmişti. Kadro kendi ülkesinde ulaşılmaz rekorları kırmış, UEFA kupasını kaldırmış, Dünya'ya nam salmıştı. Kimle nerede oynarsa oynasın, yenmeye, güzel futbola, bol gole oynuyordu. Ve bu yeni gelen çingene ile ilk yılında şampiyon olamıyordu. İlk çıktığı maçta koskoca Real Madrid'den Süper Kupa'yı alıyordu, ama ve lakin önemli değildi o zaman Süper Kupa. Dandik ti, devlet bir de utanmadan bu dandik kupayı alanlara altın dağıtmıştı, gariban halkın sırtından topladığı vergilerle.(kaynak; o günkü Hıncal Uluç'un yazıları). Takım, Şapiyonlar Ligi turnuvasında iki defa kalifiye olup, çeyrek finalde averajla, kan kusturarak eleniyordu. Ancak, ne alakası vardı, Terim'in mirasıydı yenen. Kim olsa aynı dereceyi yapardı en azından.

Aslında defans yaptırmak istiyordu, söz geçiremiyordu futbolculara bağlasan durmuyorlardı. 7 defa yeniliyor, 77 gol atıyordu. Çingeneye kalsa 6 defa yenilebilmek için 66 gol atmaya razı olacaktı. Okan ve Emre'nın hiyaneti ile kaçan şampiyonluktan sonra, takımın tamamı kaçtı. Ve yeniden başladı herşey.

Adam, kendi kumanda edebileceği bir kadro kurdu. Gelenleri kimse tanımıyordu, Bulgar takımı zar zor geçilince eyvahlar çekildi. Çeyrek finalden Barcelano'ya karşı, yenilen ofsayt golle dönüldü, ızdırap veren fubol oynatıyordu. Eledikçe, bir bahane bulunuyor, zirveden düşmedikçe iş kısmete bağlanıyordu. Son düzlükte, gol yemeden ıkına sıkına şampiyonluk gelince suyunu ısttılar. Biri suyun altına uzaktan odun atıyordu. İtalya'dakinin sürgün cezası bitmişti, Takım esas abisine teslim edilmeliydi. Ve biz kurtulmuştuk! Şimdi başkaları düşünsün dü.

Beşiktaş o yıllarda can çekişiyordu. Yıllardır Şampiyon olamamıştı. Acaba mı dediler, bir de biz denesek mi? Denediler.

Beşiktaş'lıların derdi iyi futbol falan değil nasıl olsa. Yeter ki Şampiyon olalım diyen, ufku olmayan, geleceği olmayan, yatırım yapmasına gerek olmayan bir takımdı Beşiktaş.

Taktiği belli adamın. İyi bir kaleci olacak, imkanı olsa iki kaleci birden geçirecek kaleye. Golcüler bekte oynayacak, oyun üstünlüğünü karşı takıma bırakacak, üstün olan takım gol bulamayınca sinirlenecek, sinirlenince hata yapacak, sakin sakin avını bekleyen timsah misali bir gol bulacak, golü bulunca yatacak, o lanet olası golle 3 puan alacak ve gelecek haftaki maçı bekleyecek.

Başladı Beşiktaş, Kötü oynuyor fakat tepelerde dolaşıyordu. Ha bu maç ha bu maç beklediler Çingene'nin foyasının çıkmasını. Çıkmadı, Beşiktaş şampiyon oldu, Avrupa'da bir daha çıkamayacağı yere çıktı. İkinci senesinde 10 puan fark atmıştı. Fakat Türk Futbolu'nun selameti için bu adam kovulmalıydı. Derece alıyordu, ancak iyi futbol oynatmıyordu.

4 yılda, iki alınmış, iki de çalınmış şampiyonluk tan sonra ülkeden kovulmuştu. O gittiği yerde aynı takımda çalışırken, biri 6, diğeri 5 hoca değiştirmişti. Hakkını yiyenlerin iki yakası bir araya gelmiyor, taraftarlarına ızdırap çektiriyorlardı.

Dünkü maça çıkarken film şeridi geçti gözlerimin önünden. Sağda Srna, solda Rat'ı izledikçe Luce'nin kupayı alacağına yürekten inandım. Ülkemize geldiğinde, UEFA kupasında, bizim çocukların terli el izleri vardı, giderken aynı kupaya kendi el izlerini bıraktı. Ve aldı üzerinde Galatasaray'ın logosu olan son UEFA kupasını, Kuzey'in menekşesine, Dinyeper kıyılarına götürdü.

Sakın gelme buraya bir daha Lucescu, burada atları öldü sananların nesli tükenmedi daha!